یک فیلم مفرح دوست داشتنی در ستایش کمدی های لورل و هاردی - شهر ورزش

واقعیت اینجاست که لورل و هاردی را هیچ وقت مثل تک کمدین های دیگر مثل باستر کیتون و چارلی چاپلین و هارولد لوید جدی نگرفتند. با این حال مردم عاشق شوخی های لورل و هاردی بودند. شوخی هایی که هنوز هم می خندانند شاید چون مبتنی بر موقعیت دو کاراکتر دست و پا چلفتی هستند و نه موقعیت اجتماعی یا دیالوگ نویسی.

فیلم استن و اولی به مقدار خود کمدی های لورل و هاردی مفرح است. البته مثل هر فیلم بیوگرافیک دیگری کمی تاریخ را دستکاری نموده اما جریان فیلم و کاراکترها از مسیر درست شان منحرف نشده اند. هر کدام از کاراکترها با ظرافت در جزییات شخصیت پردازی شده است. این جزییات از میمیک صورت و شباهت فیزیکی تا موارد درونی تر مثل جاه طلبی یا محافظه کاری شخصیت ها را در برمی گیرد.

جان سی.رایلی در نقش هاردی و استیو کوگان در نقش لورل در یک کلام فوق العاده هستند و بخش زیادی از پیروزیت فیلم به آن ها مربوط می گردد. بخش دیگر هم مرهون فیلمنامه خوب جف پاپ است. فیلمنامه ای که بیش از حد خودش را جدی نمی گیرد و همین باعث شده که اتفاقا لحظاتی انسانی و عمیق خلق کند. به مقدار کافی شوخ طبعانه است و در تمام طول فیلم لبخندی به لب خواهید داشت. با وجود این امکان دارد آخرش آن قدر احساساتی شوید که اشک تان سرازیر گردد.

فیلم با میزانسن های ساده اش و تمرکزش روی دو بازیگر یادمان می آورد که لورل و هاردی چه کمدین های نابغه ای بودند که با کمترین پیچیدگی پیروز می شدند بیشترین خنده را از تماشاگران شان بگیرند. به عبارتی فیلم یادمان می آورد که چرا لورل و هادی تا این حد کمدین های بزرگی بودند.

تماشای استن و اولی به خصوص به آن هایی که علاقه به کمدی های کلاسیک دارند توصیه می گردد.